Egle Martin pasando por "El postre da la nota"
Η Έγκλε Μαρτίν ήταν ηθοποιός και τραγουδίστρια στη δεκαετία του '60 στο Μπουένος Αϊρες. Ηταν η ερωμένη του Αστορ Πιατσόλα την εποχή που εκείνος δεν βρισκόταν στην ακμή της καριέρας του. Δυστυχώς για τον συνθέτη, ήταν παντρεμένη με άλλον. Ομως αυτό δεν τον εμπόδισε να τη ζητήσει σε γάμο από τον άντρα της. Εκείνος δεν... ευλόγησε την απιστία της, η γυναίκα χώρισε με τον Πιατσόλα, αλλά ο τελευταίος συνέθεσε αργότερα ένα από τα ωραιότερα έργα του: την όπερα «Maria de Buenos Aires», που ανεβάζεται την Παρασκευή στη Λυρική Σκηνή, σε σκηνοθεσία Μαρσέλο Λομπαρδέρο (συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο Θερβάντες του Μπουένος Αϊρες).
«Το έργο αυτό αναγέννησε τον Πιατσόλα. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση: είχε χάσει το σπίτι του, δεν είχε δική του ορχήστρα» λέει ο αργεντινός ποιητής Οράσιο Φερέρ, που έγραψε το λιμπρέτο και θα παίξει στην παράσταση τον ρόλο του αφηγητή.
Ενα δράμα για τη γυναίκα
«Η Μαρία είναι ένα δράμα στο Μπουένος Αϊρες, αλλά δεν αφορά μόνο την Αργεντινή» επισημαίνει ο Γκαμπριέλ Ανεκίνα, παραγωγός της παράστασης. «Υπάρχουν πολλές "Μαρίες" σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα πια, περισσότερο από ποτέ, ακούμε τις ιστορίες τους στις ειδήσεις. Είναι ένα πραγματικό δράμα για την αξία της γυναίκας».
Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής γράφτηκε το καλοκαίρι του 1967 στην ανατολική Ουρουγουάη. Ωστόσο, μέχρι να το ολοκληρώσει ο Πιατσόλα, πέρασε διά πυρός και σιδήρου, αφού τα Χριστούγεννα του 1967, που το παράνομο ζευγάρι χώρισε, εκείνος κινδύνευσε να μείνει χωρίς έμπνευση. Την ξαναβρήκε όταν σχετίστηκε με την τραγουδίστρια Αμελίτα Μπαλτάρ κι έτσι το έργο ολοκληρώθηκε. «Η Μαρία είναι ένας χαρακτήρας ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον υπερρεαλισμό. Είμαι βέβαιος πως πρόκειται για την καλλιτεχνική μεταμόρφωση ενός πραγματικού ανθρώπου αλλά δεν ξέρω ποιου ακριβώς» συνεχίζει ο Ανεκίνα.
Η «Μαρία του Μπουένος Αϊρες» πρωτοπαρουσιάστηκε στην αίθουσα «Πλανήτης» του Μπουένος Αϊρες στις 8 Μαΐου 1968 και είχε τόση επιτυχία, ώστε μέχρι τον Σεπτέμβριο έδωσε 120 παραστάσεις και στη συνέχεια ηχογραφήθηκε. Ζωντανεύει τη ζωή μιας αθώας νεαρής, η οποία εγκαταλείπει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς της για να ξεφύγει από τις συμβάσεις και τον μικροαστισμό. Σαγηνεύεται από το τάνγκο και ονειρεύεται τη φήμη.
Ομως η ζωή στην πόλη πέφτει βαριά στις πλάτες της. Οδηγείται στην πορνεία, βυθίζεται στο αλκοόλ, πεθαίνει και, στο δεύτερο μέρος της παράστασης, επιστρέφει ως πνεύμα. «Ολο το έργο διαδραματίζεται τη νύχτα, εκτός από την τελευταία σκηνή. Η Μαρία εκπληρώνει ένα μοιραίο πεπρωμένο. Το πεπρωμένο της είναι το ίδιο με του Μπουένος Αϊρες. Ακριβώς όπως η πόλη, έτσι και η Μαρία, ζει, πεθαίνει, αναγεννιέται» λέει ο Φερέρ.
«Ο συνθέτης θέλει να δείξει τις δύο πλευρές της ζωής» λέει ο Ανεκίνα. «Στο πρώτο μέρος φτάνει στην πόλη, μεταμορφώνεται σε πόρνη και μέχρι τον θάνατό της βλέπουμε την πραγματική της πλευρά. Το δεύτερο μέρος είναι η ουσία της ζωής της Μαρίας, που είναι παράλληλη με την ουσία της ύπαρξης όλων των ανθρώπων. Η Μαρία με τον θάνατό της μεταμορφώνεται από γυναίκα σε παρθένα, σε αγία. Είναι μια άποψη σουρεαλιστική, όπως και το υπόλοιπο έργο».
Οι συνθέσεις του Πιατσόλα είναι έντονα λυρικές και πολύ τολμηρές για την εποχή τους, αφού στηρίζονται κυρίως στο νέο τάνγκο (nuevo tango), όπως βάφτισε ο ίδιος το μπόλιασμα της παράδοσης με στοιχεία από την τζαζ και την κλασική. Συγχρόνως αξιοποίησε τις δυνατότητες του σαξοφώνου και της ηλεκτρικής κιθάρας, εισήγαγε πιο σύνθετες αρμονικές και μελωδικές δομές, ενίσχυσε τις ενορχηστρώσεις με βιόλες, τσέλα, φλάουτα, κρουστά, βιμπράφωνο, ξυλόφωνο και δεύτερη κιθάρα. «Του είχα ζητήσει να έχει πολλά τραγουδιστικά μέρη και να χρησιμοποιήσει πολλούς και διαφορετικούς τύπους τάνγκο έναν για κάθε μία από τις περιόδους στη ζωή της Μαρίας -παραδοσιακό, ρομαντικό, σύγχρονο, αλλά και να εμπλουτίσει το έργο με μιλόνγκες, βαλς και τα τραγούδια των πάμπα» λέει ο Φερέρ. «Γεννήθηκε ένας άλλος Πιατσόλα. Πιστεύω πως είναι το καλύτερο έργο της ζωής του».
* Παραστάσεις θα δοθούν και στις 16, 17, 19, 20, 21, 22, 23 και 24 Μαΐου. Μουσική διεύθυνση Ανδρές Χούνκος. Χορογραφία Οσκαρ Αράις. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Χούλια Τσένκο, Γουιγέρμο Φερνάντεθ, Οράσιο Φερέρ.
«Το έργο αυτό αναγέννησε τον Πιατσόλα. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση: είχε χάσει το σπίτι του, δεν είχε δική του ορχήστρα» λέει ο αργεντινός ποιητής Οράσιο Φερέρ, που έγραψε το λιμπρέτο και θα παίξει στην παράσταση τον ρόλο του αφηγητή.
Ενα δράμα για τη γυναίκα
«Η Μαρία είναι ένα δράμα στο Μπουένος Αϊρες, αλλά δεν αφορά μόνο την Αργεντινή» επισημαίνει ο Γκαμπριέλ Ανεκίνα, παραγωγός της παράστασης. «Υπάρχουν πολλές "Μαρίες" σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα πια, περισσότερο από ποτέ, ακούμε τις ιστορίες τους στις ειδήσεις. Είναι ένα πραγματικό δράμα για την αξία της γυναίκας».
Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής γράφτηκε το καλοκαίρι του 1967 στην ανατολική Ουρουγουάη. Ωστόσο, μέχρι να το ολοκληρώσει ο Πιατσόλα, πέρασε διά πυρός και σιδήρου, αφού τα Χριστούγεννα του 1967, που το παράνομο ζευγάρι χώρισε, εκείνος κινδύνευσε να μείνει χωρίς έμπνευση. Την ξαναβρήκε όταν σχετίστηκε με την τραγουδίστρια Αμελίτα Μπαλτάρ κι έτσι το έργο ολοκληρώθηκε. «Η Μαρία είναι ένας χαρακτήρας ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον υπερρεαλισμό. Είμαι βέβαιος πως πρόκειται για την καλλιτεχνική μεταμόρφωση ενός πραγματικού ανθρώπου αλλά δεν ξέρω ποιου ακριβώς» συνεχίζει ο Ανεκίνα.
Η «Μαρία του Μπουένος Αϊρες» πρωτοπαρουσιάστηκε στην αίθουσα «Πλανήτης» του Μπουένος Αϊρες στις 8 Μαΐου 1968 και είχε τόση επιτυχία, ώστε μέχρι τον Σεπτέμβριο έδωσε 120 παραστάσεις και στη συνέχεια ηχογραφήθηκε. Ζωντανεύει τη ζωή μιας αθώας νεαρής, η οποία εγκαταλείπει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς της για να ξεφύγει από τις συμβάσεις και τον μικροαστισμό. Σαγηνεύεται από το τάνγκο και ονειρεύεται τη φήμη.
Ομως η ζωή στην πόλη πέφτει βαριά στις πλάτες της. Οδηγείται στην πορνεία, βυθίζεται στο αλκοόλ, πεθαίνει και, στο δεύτερο μέρος της παράστασης, επιστρέφει ως πνεύμα. «Ολο το έργο διαδραματίζεται τη νύχτα, εκτός από την τελευταία σκηνή. Η Μαρία εκπληρώνει ένα μοιραίο πεπρωμένο. Το πεπρωμένο της είναι το ίδιο με του Μπουένος Αϊρες. Ακριβώς όπως η πόλη, έτσι και η Μαρία, ζει, πεθαίνει, αναγεννιέται» λέει ο Φερέρ.
«Ο συνθέτης θέλει να δείξει τις δύο πλευρές της ζωής» λέει ο Ανεκίνα. «Στο πρώτο μέρος φτάνει στην πόλη, μεταμορφώνεται σε πόρνη και μέχρι τον θάνατό της βλέπουμε την πραγματική της πλευρά. Το δεύτερο μέρος είναι η ουσία της ζωής της Μαρίας, που είναι παράλληλη με την ουσία της ύπαρξης όλων των ανθρώπων. Η Μαρία με τον θάνατό της μεταμορφώνεται από γυναίκα σε παρθένα, σε αγία. Είναι μια άποψη σουρεαλιστική, όπως και το υπόλοιπο έργο».
Οι συνθέσεις του Πιατσόλα είναι έντονα λυρικές και πολύ τολμηρές για την εποχή τους, αφού στηρίζονται κυρίως στο νέο τάνγκο (nuevo tango), όπως βάφτισε ο ίδιος το μπόλιασμα της παράδοσης με στοιχεία από την τζαζ και την κλασική. Συγχρόνως αξιοποίησε τις δυνατότητες του σαξοφώνου και της ηλεκτρικής κιθάρας, εισήγαγε πιο σύνθετες αρμονικές και μελωδικές δομές, ενίσχυσε τις ενορχηστρώσεις με βιόλες, τσέλα, φλάουτα, κρουστά, βιμπράφωνο, ξυλόφωνο και δεύτερη κιθάρα. «Του είχα ζητήσει να έχει πολλά τραγουδιστικά μέρη και να χρησιμοποιήσει πολλούς και διαφορετικούς τύπους τάνγκο έναν για κάθε μία από τις περιόδους στη ζωή της Μαρίας -παραδοσιακό, ρομαντικό, σύγχρονο, αλλά και να εμπλουτίσει το έργο με μιλόνγκες, βαλς και τα τραγούδια των πάμπα» λέει ο Φερέρ. «Γεννήθηκε ένας άλλος Πιατσόλα. Πιστεύω πως είναι το καλύτερο έργο της ζωής του».
* Παραστάσεις θα δοθούν και στις 16, 17, 19, 20, 21, 22, 23 και 24 Μαΐου. Μουσική διεύθυνση Ανδρές Χούνκος. Χορογραφία Οσκαρ Αράις. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Χούλια Τσένκο, Γουιγέρμο Φερνάντεθ, Οράσιο Φερέρ.
Egle Martin-Barbara Palacios: el patio de atras
