γυναίκες που με ψήσατε στου πόθου το καμίνι με γάμπες απαστράπτουσες, με πόδια σταυρωμένα...

José María López Mezquita, Granadinas

Γυναίκες που πλανέψατε τα εφηβικά όνειρά μου
με του κορμιού το λίκνισμα, με των μαλλιών το κύμα,
σχεδόν γριούλες τώρα πια, σας βλέπω ολόγυρά μου
ανήμπορες να σέρνετε το κουρασμένο βήμα.

Γυναίκες που ανέλπιδα, νύχτες και νύχτες, χρόνια
σας φαντασιωνόμουνα, λουσμένος στον ιδρώτα,
και χάιδευα σπαράζοντας επάνω στα σεντόνια
τον ίσκιο σας που έσβηνε σαν άναβα τα φώτα.

γυναίκες που ξαπλώνατε σαν θεές τα καλοκαίρια
στην αμμουδιά, ενώ κρυφά – απ’ τα καλάμια πίσω –
έτρωγα με τα μάτια μου το σώμα σας, που χέρια
άλλου άντρα το τρυγούσανε, έρωτα πριν γνωρίσω.

γυναίκες που αμάρτησα μέσα στην εκκλησία
για σας: μπρος στα εικονίσματα σαν σκύβατε, και πλήθος
δαιμονισμένοι άγγελοι κάναν αποστασία
για να χωθούν στην κόλαση που κρύβατε στο στήθος.

γυναίκες που με ψήσατε στου πόθου το καμίνι
με γάμπες απαστράπτουσες, με πόδια σταυρωμένα,
τώρα, η γοητεία σας μέρα τη μέρα σβήνει –
κι αντί εγώ να σας ποθώ, εσείς ποθείτε εμένα.

Γυναίκες που το ωρίμασμα διαδέχτηκε η σήψη,
ήρθε η σειρά μου τώρα πια να σας περιφρονήσω.
Μα όταν ο χρόνος θα με πιει κι εμένα, αφού με στύψει,
τα κοριτσάκια που αγνοώ θα μου γυρίσουν πίσω

την ίδια περιφρόνηση – σκληρή, με δίχως τύψη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΟΛΔΑΤΟΣ
Από την εφημερίδα «Τα Νέα της Λευκάδας»

Μια γυναικοπαρέα... Σε στίχους του Αντώνη Παπαϊωάννου. Και πόσο απίστευτα ίδιες είναι οι ιστορίες των γυναικών σ' όλο τον κόσμο!

Todo sobre mi madre! Cecilia Roth, Penélope Cruz, Antonia San Juan

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΡΕΑ


(ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ)
Του παράδεισου οι πύλες
Είναι οι δικές μου φίλες
Κι όταν βγαίνουμε μια βόλτα
Θα συμβούνε γεγονότα

Που ναι οι άντρες σας καλέ
Μας φωνάζει μια κυρία
-Έχουν πάει για δουλειές
Για ψηλές στη Βουλγαρία

Τους επάτησε το τραίνο
και τους φάγαν τα θηρία
που να είναι που να είναι
πες κι εσύ Μαρία πες κι εσύ Μαρία

(ΜΑΡΙΑ)
Οι άντρες τα έχουν χαμένα
Μπερδεύουν τα θέλω τα πρέπει
Τα βιάγκρα τα έχουν κρυμμένα
Στο σακάκι στη μέσα την τσέπη

Μα δεν θα το πουν σε κανένα
Ο εγωισμός τους δεν το επιτρέπει
Οι άντρες τα έχουν χαμένα
Μπερδεύουν τα θέλω τα πρέπει

(ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ)
Οι πιο κολλητές μου φίλες
Αν και είναι λίγο σκύλες
Είναι ο παράδεισός μου
Οι καλύτερες του κόσμου

Που ναι οι άντρες σας καλέ
Μας φωνάζουν τα γκαρσόνια
Τους επήρε τα μυαλά
Μια Νατάσα μία Σόνια

Θυμηθήκανε την ΚΝΕ
Και πως ένα είναι το κόμμα
Κι όλο ψάχνουν για Ρωσίδες
Πες κι εσύ βρε Δόμνα
Πες κι εσύ βρε Δόμνα

(ΔΟΜΝΑ)
Όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους
Στην ταβέρνα στην κερκίδα στο ταξί τους
Είναι λόγια ανδρών που μεγαλώνουν
Κι όμως μοιάζουν με παιδιά που τα μαλώνουν

Όσα λένε οι άντρες όταν πίνουν
Τι δεν έγιναν, τι θα θελαν να γίνουν
Είναι λόγια ανδρών που μεγαλώνουν
Κι όμως μοιάζουν με παιδιά που τα μαλώνουν

(ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ)
Του παράδεισου οι πύλες
Είναι οι δικές μου φίλες
Κι όταν βγαίνουμε στους δρόμους
Έχουμε δικούς μας νόμους

Μου φωνάζει ένα αγοράκι
Να σας πω καλέ κυρία
Εδώ μέσα στο μπαράκι
έχει λίγο φασαρία

κι αρχινά το κοκοράκι
κικιρίκι κικιρίκι
τι να κάνω η γυναίκα
Πες κι εσύ βρε Βίκη
Πες κι εσύ βρε βίκη

(ΒΙΚΗ)
Τα μικρά τα γλυκά τα αγοράκια
Που κερνάνε ποτό στα μπαράκια
Μας θυμίζουν ξανά τα χαμένα μας χρόνια
Ένα φως σε γιορτή μ’ αναμμένα λαμπιόνια

Τα μικρά τα γλυκά τα αγοράκια
Που κερνάνε ποτό στα μπαράκια
Είναι πόθοι τρελοί και κρυμμένες ελπίδες
Είναι η κρέμα που σβήνει της καρδιάς τις ρυτίδες

(ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ )
Οι πιο κολλητές μου φίλες
Αν και είναι λίγο σκύλες
Είναι ο παράδεισός μου
Οι καλύτερες του κόσμου

Τρέχουμε στα bodyline
Πάμε για αποτρίχωση
Για να χάσω δύο πόντους
Έχω πάθει ψύχωση

Όλο αυτό που περισσεύει
Αχ πως θα το θέλαμε
Να το βλέπαμε να ρεύει
Πες κι εσύ βρε Εύη

(ΕΥΗ)
Δυο φορές γυναίκα νιώθει
Όποια στα σαράντα της
Έχει πάντοτε το γνώθι
Σ’ εαυτόν στην τσάντα της

Τι κι αν έχει λίγο λίπος
Λίγη κυτταρίτιδα
Της καρδούλας της ο κτύπος
Βάζει δυναμίτιδα

(ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ)
Άντε στη υγειά μας
Στα διαζύγιά μας
Στα περιττά κιλά μας
Άντε στην υγειά μας
Στους άντρες στα παιδιά μας
Στην ανασφάλειά μας
Άντε στην υγειά μας
Και στην ομορφιά μας
Στα γυμναστήριά μας
Άντε στην υγειά μας
Η ζωή είναι δικιά μας
….στην υγειά μας

Αντώνης Παπαϊωάννου

Καλημέρα
είπα να ρίξω μια ματιά και στα άλλα σας ιστολόγια και αφού είδα ότι αυτό φιλοξενεί ιστορίες γυναικών, θυμήθηκα μια μουσική παράσταση με τον ίδιο τίτλο που δόθηκε τον χειμώνα σε ένα αθηναϊκό μπαρ θέατρο.
Απ' αυτή την παράσταση σας στέλνω ένα τραγούδι μου που μου ζητήθηκε και το έγραψα για τις 4 τραγουδίστριες που κάλυπταν το πρόγραμμα. Η μουσική είναι του Σπύρου Κουρκουνάκη

Με τις θερμές μου ευχαριστίες στον κ. Παπαϊωάννου, για τη χαρά που έχουμε να απολαμβάνουμε τα τραγούδια μιας παράστασης που δυστυχώς χάσαμε!Στην επόμενη όμως... θα είμαστε εκεί σίγουρα! :)

Στο μεταξύ είχες παντρευτεί κι είχες φυσικά αποκτήσει δυο παιδιά.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Σε περίμενα ως τις δώδεκα τα μεσάνυχτα σ' εκείνο το καφενεδάκι κοντά στο πρακτορείο των υπεραστικών λεωφορείων που όλα ήταν τόσο βρώμικα και τόσο λυπητερά. Σε περίμενα ξέροντας πως δε θα 'ρθεις απολαμβάνοντας μπορώ να πω αυτή τη βεβαιότητα και την επιμονή μου να την αποδείξω στον εαυτό μου. Όσα μου είπες ύστερ' από χρόνια πως σ' είχε πάρει από πίσω ένας χαφιές και προτίμησες να θυσιάσεις τη συνάντησή μας παρά να με μπλέξεις σε κάποιο κίνδυνο που εγώ δεν είχα προαποφασίσει μου φανήκαν απολύτως πιστευτά. Στο μεταξύ είχες παντρευτεί κι είχες φυσικά αποκτήσει δυο παιδιά.

Σπύρος Τσακνιάς

Ιστορίες για το Σέργιο, 1976

Φύλλα νεκρά της έριξε η χρυσή δεντροστοιχία – κι εμείς τους μαραμένους μας συλλογισμούς

Η γυναίκα στο πάρκο


Από το πάρκο επέρασεν η ώριμη κυρία,
μέσα στους όρθιους των δεντρών, ολόρθη, τους κορμούς.
Φύλλα νεκρά της έριξε η χρυσή δεντροστοιχία –
κι εμείς τους μαραμένους μας συλλογισμούς.

Θα 'ναι η γυναίκα που έκλαψε πολύ. Στα βλέφαρά της
η σκιά των τρισευγενικών κατέβη μαρασμών.
Τη λύπην εξεδίψασαν τα δάκρυά της
και την υδρία της γέμισε στην βρύση των λυγμών.

Τα φιλημένα, άλλον καιρό, κρατεί κλεισμένα χείλη,
κι απάνου απ’ τα ξερόφυλλα περνάει θαμπή, σβηστή,
στο μύρο της υπομονής, που απλώνουνε το δείλι
τα πληγωμένα απ’ την βροχή κλαριά, να ξεχαστεί.

Κι εγώ, που από τον μάταιο τον κόσμο αναχωρούσα,
την είδα και είπα: «Είναι νωρίς· θα μείνω». Μυστικά
στον πόνο και στην γνώση της να εμπιστευτώ, μπορούσα
τα δάκρυά μου τα τωρινά και τ’ αναμνηστικά.

Τότε θα γείρουμε κι οι δυο σε μια βαθιά ησυχία,
οι κουρασμένοι, οι ώριμοι πολύ, να ιστορηθεί
απ’ τον καθέναν η παλιά πικρή του αποτυχία
τρυγώντας του άλλου τα φιλιά, όπου έχουν μαραθεί.

Γλυκό χινόπωρο της ζωής, σοφή κι ατάραχη ώρα,
ξέρεις, τα φίλτρα πίνοντας της λύπης, να ευτυχείς
και να γευτείς τον έρωτα σαν τη χρυσήν οπώρα
βαριά απ’ το μέλι των χυμών στα ρίγη της βροχής.

Την ίδια δόξα επόθησε την χινοπωρινή
καθώς με είδεν η ώριμη γυναίκα, κι η καρδιά της
τα πληγωμένα ετάραξε για μία στιγμή φτερά της -
όμως τα ξαναδίπλωσε στην πρώτη υπομονή.

Και προσπεράσαμε βουβοί, δειλοί και αγνοημένοι.
Ο λόγος, που δεν ήταν γραφτό μας ν’ ακουστεί,
καθώς ξερόφυλλο έπεσε λαμπρό στην κοιμισμένη
θάλασσα του ανεκπλήρωτου που τόσα μου κρατεί.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Θα φορέσω το κόκκινό μου φόρεμα και την ίδια ομορφιά μου θα φθονήσω.

Edward Hopper, Hotel Room

Γλέντι

Σ' ένα γλέντι με καλέσαν οι συντρόφοι.
Δε θ' αρνηθώ. Θα πάω να λησμονήσω!
Θα φορέσω το κόκκινό μου φόρεμα
και την ίδια ομορφιά μου θα φθονήσω.

Το νεκρό πόχω μέσα μου περήφανα
και στοργικά μαζί μου θα τον πάρω.
Θα 'μαι σα χαρωπή, σα μυστικόπαθη
θα 'μαι μία αποσταλμένη από το Χάρο.

Οι μελλοθάνατοι σύντροφοι στο γλέντι τους
κι αν πίνουνε κρασί δε θα μεθούνε.
Μια κατάρα θα στέκεται στο πλάι τους
μα θα 'μαι ωραία και δε θα υποψιασθούνε.

Έπειτα ένα τραγούδι θα ζητήσουνε
μήπως σε μια χλωμή χαράν ελπίσουν,
μα τόσο αληθινό θα 'ν' το τραγούδι μου
που σαστισμένοι θα σιωπήσουν.

Μαρία Πολυδούρη
Οι τρίλλιες που σβήνουν, 1928

Οι μητέρες των ζωγράφων... μέσα απ' τα χρώματα των γιων τους!

Η Adèle-Zoë-Marie-Marquette Tapié de Céleyran de Toulouse Lautrec, ήταν 23 ετών όταν γέννησε τον Henri.

Henri de Toulouse Lautrec(1864-1901), Η μητέρα του

Ο Vincent van Gogh έλεγε πως η ασπρόμαυρη φωτογραφία αδικούσε τη μητέρα του και τη λάμψη και το χρώμα που εξέπεμπε στην πραγματικότητα. Κι έτσι τη ζωγράφισε!

Πιθανολογείται ότι χρησιμοποίησε τις δυο αυτές φωτογραφίες για να φτιάξει το πορτραίτο της αγαπημένης του μητέρας.

Η μητέρα του Rembrandt

José María López Mezquita(1883-1954)
Η μητέρα του ζωγράφου το 1904

Antonio López Torres, Η μάνα του ζωγράφου, 1947

Roberto Holden Jara(1900-1984, Η μητέρα του ζωγράφου και η κόρη του

Diego Rivera, Η μάνα του ζωγράφου, 1904

Η μάνα του ζωγράφου Antonio de Puga(1602-1648)

Pablo Picasso: Maria Picasso Lopez, 1896

Pablo Picasso: Maria Picasso Lopez, 1923

Αγαπητέ Κύριε, απαντώ, δεν έχω κάνει ποτέ! Αποτυχημένο σεξ, δηλαδή. Δεν ήταν ποτέ το σεξ το πρόβλημα, ήταν άλλα, η απουσία των λουλουδιών...

Foto: Olivier Roller

Η δεσποινίς Τζούλη γερνάει

Πόσο καιρό ακόμη μπορώ να διατηρήσω
την συμφοριασμένη μου γοητεία;
Όχι πολύ ακόμα.
Οι γόβες με τους φιόγκους,

τα πονηρά εσώρουχα με τα σλόγκαν στο καβάλο
Κτύπα εδώ
και άλλα τέτοια
θα πρέπει να πεταχτούν, μαζί με
τη στολή της γάτας.
Μετά από καιρό ξεχνάς
πώς πραγματικά μοιάζεις.
Παριστάνεις ότι δεν σε νοιάζει.
Όταν ήμουνα νέα έριχνα τα μαλλιά μου μπροστά,

σκεπάζοντας το ένα μάτι, νομίζοντας ότι είμαι τολμηρή,
πηγαίνοντας σινεμά με την κίτρινη φούστα μου

στενή σαν μολύβι
και την ελαστική λουλουδάτη ζώνη μου,

μάσαγα τσίχλα, άφηνα ίχνη από κραγιόν
σαν ευγνώμονες πλαστικές ανάσες
στα τσιγάρα αντρών
που ούτε καν ήξερα,
και ούτε ήθελα να ξέρω.
Ήταν τέχνη να κουμαντάρεις τους άντρες,

έπρεπε νά 'χεις επιδέξια χέρια,
να φυσάς μέσα στα ρουθούνια τους
όπως στα άλογα.
Ήταν κάτι που έκανα καλά,
σαν να έπαιζα φλογέρα,
παρόλο που δεν παίζω.

Στα δάση με τα γκρίζα κοτσάνια
υπάρχουν στάσιμα νερά
μαύρα σαν κατράμι, πνιγμένα
στα καφετιά φύλλα.
Αντανακλούν ένα μπράτσο, έναν ώμο,
με το κατάλληλο φως,
με συννεφιασμένο ουρανό.
Το τρένο περνάει τσιμεντόλακκους, λιβάδια,

το χειμωνιάτικο στάρι
στα χωράφια σαν πενιχρό τρίχωμα.
Λαβαίνω ακόμα γράμματα,
αν και λιγότερα.
Μού γράφει ένας άντρας, ζητώντας μου αληθινές ιστορίες

για αποτυχημένο σεξ. Ετοιμάζει μια ανθολογία.
Βρήκε το όνομά μου σ' ένα παλιό ημερολόγιο,

με τη φωτογραφία μου
που είναι σκέτη μαγκιά και μαργαρίτες,

τότε που το δέρμα μου είχε τη χρυσαφένια λάμψη της

φρεσκοαλειμμένης μαργαρίνης. Δεν θέλω βιασμούς, λέει,
αλλά απογοητεύσεις,
κάτι σαν τις ηττημένες προσδοκίες.

Αγαπητέ Κύριε, απαντώ, δεν έχω κάνει ποτέ!

Αποτυχημένο σεξ, δηλαδή.
Δεν ήταν ποτέ το σεξ το πρόβλημα,
ήταν άλλα,
η απουσία των λουλουδιών,
οι θανάσιμες απειλές,
οι συνήθειες του προγεύματος.
Βλέπω ότι χρησιμοποιώ αόριστο.

Παρόλο το αναθυμιαστικό σύννεφο
των δηλητηρίων, σαν ένα λαμπερό κέλυφος αυγού,

που σε τύλιξε,
ένα άρωμα δεν χάνεται: απλά απλώνεται και σε καταπίνει.

Το σεξ δεν σου κάνει πια σαν ένα φόρεμα που μπήκε
μέσα στην κοινή λογική σου,

αυτή που μοιράζεσαι με οτιδήποτε σ' ακούει.

Ο τρόπος που κινείται ο ήλιος
μέσα στον χρόνο αποκτάει νόημα,
οι βρώμικες σταγόνες του βρόχινου νερού
στο παράθυρο, τα βλαστάρια
των θάμνων στις άκρες των δρόμων,
η γυαλάδα του χυμένου πετρελαίου
σ' ένα ανοικτό λάκκο
που γεμίζει λασπόνερα.
Μην με παρεξηγείτε: ακόμα και με
τα φώτα σβηστά
θα παιρνόμουν τώρα με οποιονδήποτε,

αν είχα ενεργητικότητα να χαραμίσω.

Όμως μετά από καιρό αυτά τα σαρκικά

arpeggios γίνονται βαρετά,

σαν να ακούς συνέχεια Μπαχ,

υπερβολική λατρεία του ίδιου πράγματος.
Όταν ήμουν τελείως σαρκικιά,
ήμουν τεμπέλα.
Η ζωή μου ήταν εύκολη,
και ήμουν αγνώμων.
Τώρα έχω πολλούς εαυτούς.
Μη με μπερδεύετε με τους αγκώνες μου σαν της κότας:
αυτό που παίρνετε δεν είναι
πια αυτό που φαίνεται.

Margaret Atwood

Από την συλλογή "Πρωί στο καμένο σπίτι", μεταφρασμένο από την Δώρα Στυλιανίδου - (ολόκληρη η συλλογή δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός, τ.111).

Αφιερωμένο στον παίδαρο που μας το χάρισε! Τον artois, πρώην OBSERVER

Foto: Olivier Roller

DANTE ALIGHERI, Γιώργος Κεντρωτής, Στα μάτια της αγάπης μου

DANTE ALIGHERI

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΟΥ

Στα μάτια της αγάπης μου αχνοπαίζει πάλι
και πάντα λάμψη ευγενικιά· η μαγεία τριγύρω
της ανασαίνει ποτισμένη με άγιο μύρο·
θνητός –ποτέ!– κανείς δεν είδε τέτοια κάλλη!

Από το φως τους μέσα σιγανοπροβάλλει
ψιχαλιστή η χαρά που λαχταρώ να σύρω
στα φυλλοκάρδια εντός. Το λόγο τον στείρο
αν πω, πως θε να φύγω, με σκεπάζει αιθάλη

ευθύς, κι αμέσως επιστρέφω εκεί όπου χάρη
πρωτόδα μαγικιά: τ ο φ ω ς τ η ς ! Το μηνίσκο
του φεγγαριού της, αχ, ας βγει να μου χαρίσει!...

Μα, φευ, δεν είναι εκεί – στο μέρος δεν τη βρίσκω
το οικείο… Τον πόθο μου η απουσία της πάει να πάρει,
πλην ο έρωτας φτωχόν ποτέ δεν θα μ’ αφήσει.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε ο ένας με τον άλλο, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμη πώς...

ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑ ΦΟΝ ΚΑΝΤ

Πράξη Τέταρτη.
Η Πέτρα μόνη και μεθυσμένη.


ΠΕΤΡΑ

Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ! Να μπορούσα μόνο να πεθάνω. Να μην υπάρχω πια! Αυτός ο πόνος! Δεν τον αντέχω. Δεν… μπορώ. Όχι, δεν τον μπορώ, δεν τον μπορώ πια. Θεέ και Κύριε αυτό το βρομοθήλυκο. Αυτό το μίζερο βρομοθήλυκο. Μια μέρα θα σου δείξω εγώ. Θα σε κάνω λιώμα. Θα σε διαλύσω. Θα σέρνεσαι στα πόδια μου παλιοπουτανί! Θα μου φιλάς τα πόδια. Στο διάολο, γαμήθηκε, γαμώτο. Θεέ μου τι έκανα και το πληρώνω έτσι; Τί έκανα και το πληρώνω έτσι;
Κι όμως σ’ αγαπώ. Μην είσαι τόσο πρόστυχη μαζί μου, Κάριν. Ω! Σκατά. Σε χρειάζομαι τόσο πολύ! Τηλεφώνα μου, τουλάχιστον. Τηλεφώνα που να πάρει… τουλάχιστον, σε παρακαλώ! Ν’ ακούσω τη φωνή σου τουλάχιστον.
Κι όμως τι θα σου κόστιζε ένα τηλεφώνημα; Τίποτα. Ένα μικρό τηλεφώνημα. Δε θα σου κόστιζε τίποτα. Αλλά ούτε που το σκέφτεσαι η σκύλα. Είναι όλα τόσο υπολογισμένα. Προμελετημένα. Μ’ αφήνει να περιμένω γιατί… Α! Είναι όλα τόσο σκάρτα. Κάριν, μ’ αηδιάζεις! Τέτοιο παλιοπουτανί! Κι εγώ σ’ αγαπώ τόσο πολύ. Είμαι τρελή για σένα. Αν ήξερες μόνο πόσο πονάω! Εύχομαι να το πάθεις κι εσύ μια μέρα αυτό. Εύχομαι να φτάσεις κι εσύ κάποτε στο απροχώρητο. Τότε θα δεις πόσο αλλάζουν όλα. Είσαι όμως τόσο βλάκας, τόσο φρικτά ηλίθια. Τι ωραία θα περνούσαμε μαζί. Πόσο ωραία. Θα δεις, θα το καταλάβεις κι εσύ μια μέρα, θα το καταλάβεις και μόνη σου. Αλλά τότε θα ’ναι πολύ αργά. Πάρα πολύ αργά. Πίστεψέ με θα μου το πληρώσεις, Κάριν.

ΡΑΙΝΕΡ ΒΕΡΝΕΡ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ
Μετ. ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ


Πηγή: Βασίλης Ρίτσος

«Εμείς οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε ο ένας με τον άλλο, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμη πώς»


ΠΕΤΡΑ ΦΟΝ ΚΑΝΤ