ΓΑΒΡΙΕΛΑ, Η ΔΙΑΣΗΜΟΤΕΡΗ ΕΤΑΙΡΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Η εκπομπή «ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» διερευνά την προσωπικότητα μιας «κοινής» γυναίκας που γοήτευσε τους άνδρες της εποχής και έμεινε αλησμόνητη για την καλοσύνη και τις φιλανθρωπίες της, της ΓΑΒΡΙΕΛΛΑΣ ΟΥΣΑΚΟΒΑ. Στην εκπομπή μιλούν για την ΓΑΒΡΙΕΛΛΑ, δημοσιογράφοι, γιατροί, καλλιτέχνες και άνθρωποι που τη γνώρισαν. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ανεξιχνίαστη δολοφονία της, η οποία συγκλόνισε τη κοινή γνώμη. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβάλλεται φωτογραφικό υλικό και ένα σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό της ΕΡΤ, όπου η ΓΑΒΡΙΕΛΛΑ εξιστορεί την εκπαίδευσή της αλλά και τους λόγους της επαγγελματικής της επιλογής.

«Δε μπορεί», ξεφύσηξε τον καπνό αλλάζοντας σταυροπόδι.

Η αιωνίως κλαψιάρικη συναίσθηση, φόρεσε τις μπότες με τα ασημένια λουριά. Έψησε βαρύ γλυκό κι άναψε τσιγάρο. Αναρωτήθηκε γιατί Εκείνο(ς) έφτιαξε έτσι τον κόσμο που να επιθυμείς να σε χαϊδεύει κάποιος που λούζεται το πολύ τρεις φορές το μήνα και φοράει σκισμένες κάλτσες.

«Δε μπορεί», ξεφύσηξε τον καπνό αλλάζοντας σταυροπόδι. «Κάπου θα υπάρχει ένας με λαμπερά μαλλιά και νύχια καθαρά για να με ξύνει όπου με τρώει».

Όταν τελείωσε ο καφές, τον γύρισε ανάποδα. Αυτό που είδε να χοροπηδά στο μονοπάτι που σέρνει το μέλλον απ’ τη μύτη, την απογοήτευσε οικτρά: Ένας κλόουν έκανε κολοτούμπες κρατώντας από ένα κλαδευτήρι στο κάθε χέρι. Αντί για μάτια είχε δυο σκοινιά στο σήμα του σταυρού. Αντί για στόμα, ένα ανοιγμένο φερμουάρ.

Η συναίσθηση σηκώθηκε μορφάζοντας κι έκανε αυτό που ήξερε να κάνει πιο καλά απ’ τον καθένα.

Ξύστηκε μόνη της.

Angelina Rain

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν τα μακρυά μαλλιά τους

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν’ τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ’ αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν’ αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν’ -
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε
λίμνες
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ’ στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν’ οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ’ άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν’ το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες
είν’ οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε – φυσικά – δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν’ ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ’ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία

Νίκος Εγγονόπουλος από τη συλλογή Έλευσις, 1948

Είναι φοβερό, να έχεις άντρα τον Daniel Auteuil και να πρέπει να του τα φοράς με τον Vincent Perez . Δεν παλεύεται...

Οι πιο μεγάλες νύχτες είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν. Θυμίζουνε γυναίκες, μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Fabian Perez

Μοναχικές Γυναίκες ~ Γλυκερία, Δήμου & Τσανακλίδου

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,

από ένα χέρι να πιαστώ,

να βγω έξω να ζήσω,

για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,

να πιάσω κάποιον να του πω:

"δώσ' μου το χρόνο σου...

κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."

Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:

"δε γίνεται".

Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"

δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.

Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".

Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' αγκαλιάζει

κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.

Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,

και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του

με πιάνει κρίση,

σέρνεται απάνω μου

τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.

Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.

Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,

να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.

Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,

χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.

Καπνός και σκόνη,

και όλα γύρω μου φωνάζουν

"είμαι μόνη".

Οι πιο μεγάλες νύχτες

είναι αυτές που κλαις και δε σ' ακούν.

Θυμίζουνε γυναίκες,

μοναχικές γυναίκες που πονούν.

Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος

Μουσική: Αντώνης Βαρδής

Αυτό τ' αγόρι με τα μάτια τα μελιά κάνει τον κόσμο μια δρασκελιά κι ανάβει τ' άστρο που έχω βαθιά μου Χέρια ζεστά μου μπράτσα σπαθιά μου

Αυτό τ' αγόρι με τα μάτια τα μελιά

Αυτό τ' αγόρι με τα μάτια τα μελιά

όλη τη νύχτα το 'χα αγκαλιά

Όλη τη νύχτα ήταν δικό μου

Στόμα δροσιά μου,σώμα γλυκό μου

Αυτό τ' αγόρι με τα μάτια τα μελιά

κάνει τον κόσμο μια δρασκελιά

κι ανάβει τ' άστρο που έχω βαθιά μου

Χέρια ζεστά μου μπράτσα σπαθιά μου

Αυτό τ' αγόρι που με βλέπει και γελά

βοήθα το θεέ μου να 'ναι καλά

για να γεμίζει την αγκαλιά μου

Μάτια βαθιά μου, μάτια μελιά μου

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Τραγουδάει η Αλέκα Μαβίλη

Κοίτα η ζωή τελικά ειρωνεία να 'ναι αλλιώτικη απ' το σινεμά - και παίρνω: σπόρια, σταφίδες, στραγάλια κι ανία και πηγαίνω ξανά σινεμά - και τότε:

Όταν έβλεπα την Carmen μες στο σινεμά

με τα μάτια τα βαμμένα, τα χείλη τα γκρενά - και γύρω:

όλοι οι άντρες να πέφτουν στην πίστα

κι οι κιθάρες να παίρνουν φωτιά - τριγύρω:

κόκκινες χάντρες, βεντάλιες κι ορχήστρα

και τ αγόρια κορμάκια σπαθιά - Χριστέ μου,

μ έπιανε τότε κι εμένα μια λύσσα

και ντρεπόμουν που ήμουν ξανθιά

και είπα "φέρτε μου έναν ταύρο

να του κλέψω την καρδιά".

Κι όταν μου φεραν τον ταύρο

πώς να πω το ναι,

που τον λέγαν μόνο Σταύρο

κι όχι Μορίς Ρονέ - και λέω:

"Πού ν οι αρένες, καλέ, κι οι καδένες

και οι μπέρτες κι ο κόσμος, ολέ;" - Του λέω:

"Tσάμπα, μωρό μου, οι πρόβες κι οι χτένες

κι οι δαντέλες μες στο καμπριολέ - αμίγκο,

γκράτσια, πρέγκο, μα δε θα μπορέσω

στο πλευρό σου να μείνω γιατί

εγώ είμαι η Carmen και τον έρωτα

τον θέλω πειρατή."

Κι έτσι μ άφησε κι ο Σταύρος σ ένα Ρενό κατρέλ

γιατί αυτός δεν ήταν ταύρος κι ούτε κι εγώ η Μοντιέλ - και λέω:

Κοίτα η ζωή τελικά ειρωνεία

να 'ναι αλλιώτικη απ' το σινεμά - και παίρνω:

σπόρια, σταφίδες, στραγάλια κι ανία

και πηγαίνω ξανά σινεμά - και τότε:

Να σου η Carmen μπροστά στην οθόνη

με σκοτώνει που λέει φλογερά

"Amore mio", την αλήθεια

θα σ' την πω στο διάλειμμα.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Θανάσης Καργίδης

Πρώτη εκτέλεση: Χριστιάνα, « Σ' ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ», 1989

Οver the rhine: Αll i need is everything...

Slow down. Hold still.

It's not as if it's a matter of will.

Someone's circling. Someone's moving

a little lower than the angels.

And it's got nothing to do with me.

The wind blows through the trees,

but if I look for it, it won't come.

I tense up. My mind goes numb.

There's nothing harder than learning how to receive.

Calm down. Be still.

We've got plenty of time to kill.

No hand writing on the wall:

just the voice that's in us all.

And you're whispering to me,

time to get up off my hands and knees,

'cause if I beg for it, it won't come.

I find nothing but table crumbs.

My hands are empty. God I've been naive.

All I need is everything.

Inside, outside, feel new skin.

All I need is everything.

Feel the slip and the grip of grace again.

Slow down. Hold still.

It's not as if it's a matter of will.

Someone's circling. Someone's moving

a little lower than the angels.

This voice calling me to you:

it's just barely coming through.

Still, I clearly hear my name.

I've been fingering the flame

like tomorrow's martyr.

It gets harder to believe.

All I need is everything.

Inside, outside, feel new skin.

All I need is everything.

Feel the slip and the grip of grace again.

So from now till kingdom come,

taste the words on the tip of my tongue.

'Cause we can't run truth out of town,

only force it underground.

The roots grow deeper

in ways we can't conceive.

All I need is everything.

Inside, outside feel new skin.

All I need is everything.

Feel the slip and the grip of grace again.

All I need is all I need.

Amor Gitano Beyonce & Alejandro Fernandez: Soy tu gitano, tu peregrino la única llave de tu destino el que te cuida más que a su vida soy tu ladrón.

 «Soy tu gitano, tu peregrino la única llave de tu destino...»

[Beyonce]

Ven y quédate conmigo.

Dame el corazón vida mía estoy

muriendo lento en mi prisión

[Alejandro]

Anda dime lo que sientes

quitate el pudor, y deja de

sufrir ,escapa con mi amor

Y después te llevare hasta

donde quieras sin temor y

sin fronteras hasta donde

sale el sol.

[Beyonce]

Contigo soy capaz de lo que

sea no me importa lo que venga

porque ya se a donde voy.

[Alejandro]

Soy tu gitano Είμαι ο τσιγγάνος σου 

tu peregrino ο ταξιδευτής σου 

la unica llave de tu destino, 

Το μοναδικό κλειδί στο πεπρωμένο σου  

el que te cuida mas que a su vida 

αυτός που σε προσέχει περισσότερο στη ζωή σου 

  soy tu ladron είμαι ο κλέφτης σου.

[Beyonce]

Soy tu gitana, tu compañera,

la que te sigue, la que te espera

voy a quererte aunque me saquen el corazón.

[Alejandro]

Y aunque nos cueste la vida

[Beyonce]

Y aunque duela lo que duela

[Alejandro]

Esta guerra la ha ganado nuestro amor

[Beyonce]

Esta guerra la ha ganado nuestro amor

[Beyonce]

Yo nací para tus ojos, para nadie más.

Siempre voy a estar en tu camino

[Alejandro]

Alma de mi alma, corazón de

tempestad Dime por donde ir.

Y después te llevare hasta

donde quieras sin temor y

sin fronteras hasta donde

sale el sol.

[Beyonce]

Contigo soy capaz de lo que

sea no me importa lo que venga

porque ya se a donde voy.

[Alejandro]

Soy tu gitano Είμαι ο τσιγγάνος σου 

tu peregrino ο ταξιδευτής σου 

la unica llave de tu destino, 

Το μοναδικό κλειδί στο πεπρωμένο σου  

el que te cuida mas que a su vida 

αυτός που σε προσέχει περισσότερο στη ζωή σου 

  soy tu ladron είμαι ο κλέφτης σου.

[Beyonce]

Soy tu gitana, tu compañera,

la que te sigue, la que te espera

voy a quererte aunque me saquen el corazón.

[Alejandro]

Y aunque nos cueste la vida

[Beyonce]

Y aunque duela lo que duela

[Alejandro]

Esta guerra la ha ganado nuestro amor

[Beyonce] Y aunque nos cueste la vida

[Alejandro] Y aunque duela lo que duela

[Beyonce] Esta guerra la ha ganado

[Both] Nuestro amor

Στα δυο σου μάτια η επαρχία μέσα στο πείσμα της βροχής τα ερημωμένα καφενεία κι η μοναξιά της Κυριακής Κι εγώ κορμί φυλακισμένο μες στους στρατώνες τους παλιούς ένα φεγγάρι πεταμένο μέσα σε ξένους ουρανούς

Απόψε γίνε

Στα δυο σου μάτια η επαρχία
μέσα στο πείσμα της βροχής
τα ερημωμένα καφενεία
κι η μοναξιά της Κυριακής

Κι εγώ κορμί φυλακισμένο
μες στους στρατώνες τους παλιούς
ένα φεγγάρι πεταμένο
μέσα σε ξένους ουρανούς

Μα απόψε γίνε
άνεμος κύμα και πανί
η πιο τρελή μου επιμονή
απόψε γίνε
μα,απόψε γίνε
ο μόνος δρόμος μου ξανά
η πρώτη κι η στερνή φορά
απόψε γίνε...

Το πληγωμένο καλοκαίρι
νύχτα στους δρόμους ξεψυχά
κι η μέρα πάλι θα με φέρει
μες στο στρατόπεδο ξανά

Απόψε πάρε τ' όνειρό μου
που μ' είχε βγάλει στ' ανοιχτά
και γίνε πάλι το μικρό μου
καλοκαιράκι του νοτιά

Στίχοι: Οδυσσέας Εισαγγελέας
Μουσική: Γιάννης Νικολάου

Έπρεπε να το τραγουδήσει ο Νταλάρας για να μάθουμε αυτό το υπέροχο τραγούδι...